10 pocztówek nadanych przez słynnych pisarzy
Kartki pocztowe to szczególny rodzaj sztuki epistolarnej. Z racji swej ograniczonej objętościowo formy są one najbliższe współczesnym smsom bądź wpisom na Twitterze lub Facebooku. Z tego typu metody komunikacji korzystało w przeszłości również wielu wybitnych literatów. W związku z tym postanowiliśmy zaprezentować poniżej zestawienie 10 pocztówek nadanych przez najbardziej znanych pisarzy XX wieku.
1. James Joyce do Charlesa Elkina Mathewsa
Począwszy od 1905 roku James Joyce osiemnastokrotnie składał manuskrypt „Dublińczyków” u 15 wydawców, próbując przekonać któregokolwiek z nich do publikacji książki. 24 stycznia 1908 roku mieszkający w Trieście pisarz wysłał do londyńskiego wydawcy Charlesa Elkina Mathewsa pocztówkę z prośbą o podjęcie decyzji czy jest zainteresowany drukiem posiadanego od kilku miesięcy manuskryptu, czy nie. Mathews nie był zainteresowany. „Dublińczycy” ukazali się dopiero w czerwcu 1914 roku nakładem Grant Richards Ltd.
2. Franz Kafka i inni do Kurta Wolffa
25 marca 1913 roku w Charlottenburgu (poddzielnicy Berlina) we wspólnym spotkaniu uczestniczyli Franz Kafka oraz grupa kilku innych autorów, którzy posiadali tego samego wydawcę, Kurta Wolffa. Przy okazji postanowili wysłać mu grupową pocztówkę. Na kartce, obok rysunku Else Lasker-Schuler i krótkich notek od innych pisarzy, znajdziemy również pozdrowienia od Franza Kafki z adnotacją: „Kochany Panie Wolff: nie zwracaj uwagi na to, co mówi ci Werfel! On nie zna nawet słowa z tej opowieści. Gdy tylko będę miał gotową poprawioną wersję tekstu, oczywiście z radością panu ją wyślę”. Wspomnianym tutaj Werfelem był czesko-austriacki pisarz Franz Werbel, który opowiedział wydawcy o niepublikowanym jeszcze opowiadaniu Kafki pt. „Przemiana”. Kurt Wolff wyraził zainteresowanie historią o człowieku, który przemienił się w robaka, i opublikował ją dwa lata później.
3. Henry Miller do Vearla Moody’ego
Na odwrocie pocztówki datowanej na 30 sierpnia 1978 Henry Miller napisał: „Drogi Vearlu Moody. Książki przyszły dzisiaj. Podpiszę i odeślę wkrótce. Co się stało z twoim przemówieniem w Rotary Show?”. Adresatem notki był znany i aktywny zawodowo do dzisiejszego dnia antykwariusz z Johnson City. Na odwrocie pocztówki uwieczniono jeden z obrazów Millera inspirowanych malarstwem dziecięcym. W czasie kiedy została wysłana, pisarz mieszkał w Pacific Palisades, nadbrzeżnej dzielnicy Los Angeles, gdzie zmarł niecałe dwa lata później w wieku 88 lat.
4. William S. Burroughs do S. Claya Wilsona
Pocztówka wysłana w 1982 roku przez autora „Nagiego lunchu” do S. Claya Wilsona, undergroundowego rysownika komiksowego związanego z „Zap Comix”. Widokówkę zdobią dwie dziury po kulach (prawdopodobnie kaliber .22), które ? jak tłumaczył Burroughs – „zwiastują Sztukę Wielkiego Wybuchu” opartą na jego własnej „teorii tworzenia”. W tym czasie pisarz eksperymentował z bronią przy tworzeniu swoich obrazów.
5. F. Scott Fitzgerald do? F. Scotta Fitzgeralda
W latach 30. ubiegłego wieku Fitzgerald pracował jako scenarzysta w Hollywood. Na kilka miesięcy zatrzymał się w Ogrodzie Allaha, słynnym kompleksie apartamentowców, gdzie mieszkały największe gwiazdy kina, jak Errol Flynn, Greta Garbo czy bracia Marx. Prawdopodobnie pod wpływem napojów wyskokowych, a być może i doskwierającej mu samotności, Fitzgerald napisał i zaadresował do siebie samego pocztówkę: „Drogi Scotcie! Jak się miewasz? Mam zamiar przyjść i cię odwiedzić”. Chociaż autor nakleił na kartkę znaczek, ostatecznie nigdy jej nie wysłał. Możemy jednak być pewni, że trafiła w ręce adresata.
6. Truman Capote do Borysa Groudinko
„Drogi Borysie! Osiedliłem się na lato na tej pięknej wyspie. Chciałbym, żebyś mógł spędzić swoje wakacje ze mną. Cieszę się, że dostałeś słowniki. Niebawem napiszę do ciebie list. Proszę, skrobnij do mnie kilka słów.” Autor „Śniadania u Tiffany?ego” wysłał tę pocztówkę podczas pobytu na wyspie Paros w latach 60. XX wieku do profesora angielskiego na Uniwersytecie w Leningradzie, wielkiego miłośnika swojego talentu. Mężczyźni poznali się podczas wizyty pisarza w Rosji w połowie lat 50.
7. Ernest Hemingway do Gertrudy Stein
Latem 1924 roku Ernest Hemingway wyjechał do Hiszpanii, żeby wziąć udział w walkach byków. 9 czerwca wysłał z Madrytu pocztówkę do swojej mentorki i podobnej jemu miłośniczki korridy. „Jutro sześć byków Martineza z Villaltą, który jest wspaniałym dzieciakiem. Wysoki i wyróżniający się na tle pozostałych niczym wilk. Myślę, że to będzie kolejny wielki [torreador ? przyp.red.].” Swoją obszerną wiedzę o Hiszpanii i walkach byków pisarz wykorzysta dwa lata później do napisania powieści „Słońce też wschodzi”.
8. Virginia Wolf do Lyttona Stracheya
10 sierpnia 1912 roku cierpiąca na cyklofrenię Virginia poślubiła Leonarda Woolfa. Para spędziła niezbyt udany miesiąc miodowy w zajeździe Plough Inn w Holford (południowo-zachodnia Anglia). Dwa dni później pisarka wysłała pocztówkę do swojego przyjaciela z Grupy Bloomsbury, Lyttona Stracheya: „Oto jesteśmy pośrodku tego cudownego kraju, literackich stowarzyszeń, śmietany do każdego posiłku, ale zimno jak w Boże Narodzenie i ciągle pada”. Widokówka przebyła długą drogę, zanim dotarła do adresata, który najwidoczniej przebywał wówczas w podróży, o czym świadczą zamiany nanoszone w polu adresowym.
9. Jack Kerouac do Malcolma Cowleya
Malcolm Cowley, redaktor w wydawnictwie Viking Press, wierzył w talent Jacka Kerouaca, ale przełożył publikację „W drodze” na później, nie do końca przekonany do metody twórczej wymyślonej przez autora, określanej jako automatyczne pisanie. 3 lipca 1956 roku zniecierpliwiony Kerouac wysłał do Cowleya pocztówkę z widokiem Parku Narodowego Yellowstone, w której kategorycznie zażądał: „Jeśli przed pierwszym października nie wyślesz mi z góry umowy (albo jakiejś opcji), zamierzam wycofać rękopis z Vikinga i złożyć go gdzie indziej. Wolałbym, żeby to nigdy nie zostało opublikowane, niżby miało być krytykowane”. Viking Press opublikował powieść niemal dokładnie rok później.
10. Kurt Vonnegut do Davida Breithaupta
Przez ostatnie dwie dekady życia Kurt Vonnegut korespondował z młodym człowiekiem imieniem David Breithaupt, którego poznał przez Allena Ginsberga. Ta zaskakująca dla wielu zażyłość opierała się prawdopodobnie na tym, że obaj mężczyźni pochodzili ze Środkowego Zachodu USA i posiadali niemieckie korzenie. Ostatnia korespondencja Vonneguta z Breithauptem dotyczyła przyznania się przez Güntera Grassa do swej nazistowskiej przeszłości w Waffen-SS. „Co do Grassa” ? pisał autor „Rzeźni numer 5” ? „On uwielbia zainteresowanie [wokół jego osoby ? przyp. red.]. Znam go, a jako żart, powiedziałem: ?Teraz on zamierza zdemaskować mnie, ponieważ razem byliśmy w SS?. Gdybym urodził się w Niemczech możliwe, że dołączyłbym do bojówek SS, ale mam nadzieję, że nie do socjopatów z obozu śmierci.”
TweetKategoria: zestawienia
