„Król Lear” ? makabryczne ilustracje do dramatu Szekspira
Twórczość Williama Szekspira fascynuje i pobudza wyobraźnię. Czasem w bardzo niepokojący sposób. Dzieje się tak na przykład za sprawą sztuk wizualnych. Prezentujemy wam nietypowe grafiki, które zdobiły limitowaną edycję dramatu „Król Lear” wydaną w 1930 roku przez bibliofila Davida Magee. Ich autorem jest John Yunge-Bateman.
„Król Lear” to dramat Szekspira napisany prawdopodobnie w 1605 roku. Historia została zainspirowana legendą o Llyrze, mitycznym królu Brytanii. Jest to opis tragedii człowieka, którego miłość do córek i zawód, jakiego doznał, dostrzegając fałsz u dwóch z nich, doprowadziły go na skraj obłędu. John Yunge-Bateman, autor grafik, nie wahał się zaprezentować autorskiego podejścia w ujęciu tematyki dzieła. Czarno-białe ilustracje prezentują groteskową stylistykę, w której widoczna jest zarówno groza, jak i erotyka.
Akt I, scena 1. Kent mówi do Króla Leara: „Boć jest honoru powinnością szczerość, / Gdy obłąkanie uwodzi majestat”.
Akt I, scena 2. Edmund mówi: „Bo i dlaczegóż świat nas ma piętnować / Plamą bękarta, upodleniem rodu, / Nas, co w gorącej kradzieży natury / Czerpiemy więcej ognia i dzielności, / Niźli potrzeba w zimnym, nudnym łożu / Na pokolenia całe wiercipiętów, / Poczętych między snem a przebudzeniem?”
Akt I, scena 3. Goneril do Oswalda: „Gdybyś się trochę w twej służbie zaniedbał, / Dobrze byś zrobił: za wszystko odpowiem”.
Akt I, scena 4. Król Lear: „Learze! Learze! Learze! / (Uderzając się w głowę.) / Bij drzwi, którymi szaleństwo się wkradło”.
Akt II, scena 4. Lear do Goneril: „Ty jesteś panią; gdyby twoim sądem / Ciepło się trzymać wielkim było zbytkiem, / Jestże potrzebny ten przepych ubioru, / Który zaledwo ogrzać cię jest w stanie?”
Akt III, scena 4. Błazen do króla Leara: „Proszę cię, wujaszku, uspokój się; / zła to noc do pływania”.
Akt IV, scena 1. Edgar udający szalonego żebraka i nazywający siebie biednym Tomkiem mówi do Gloucestera: „Pięciu diabłów wprowadziło się naraz do biednego Tomka; diabeł rozpusty Obidicut; Hobbididance, książę niemoty; Mahu, kradzieży; Modo, mężobójstwa; Flibbertigibbet, grymasów i wydrzeźniań, który teraz opętał pokojówki i garderobiane”.
Akt IV, scena 2. Goneril do Edmunda: „Ten pocałunek, gdyby śmiał przemówić, / Uniósłby ducha twojego do niebios”.
Akt IV, scena 7. Król Lear do Kordelii: „Tyś duchem w niebie, lecz jam jest wpleciony / W ogniste koło, a łzy moje własne / Palą mnie niby ołów roztopiony”.
Akt V, scena 3. Król Lear niosący ciało Kordelii: „O wyjcie, wyjcie!”
Wszystkie cytaty pochodzą z „Króla Leara” Williama Szekspira w tłumaczeniu Leona Ulricha. Cała sztuka do przeczytania online i ściągnięcia za darmo na stronie WolneLektury.pl.
Marcin Waincetel
TweetKategoria: galeria
