Skrzyżowanie Beavisa & Butt-heada z Jean-Paulem Sartre’em – przykładowe plansze z komiksu „Czary Zjary”
Podczas Międzynarodowego Festiwalu Komiksu i Gier w Łodzi, który odbędzie się w dniach 3 i 4 października, swoją premierę będzie miał głośny komiks urodzonego w Tasmanii rysownika Simona Hanselmanna. Amerykańscy krytycy okrzyknęli „Czary Zjary” słodko-gorzką mieszanką Beavisa & Butt-heada i Jean-Paula Sartre’a z elementami Jackassa. Poniżej prezentujemy dwanaście przykładowych stron z komiksu (w wersji ocenzurowanej).
Hanselmann przyznaje, że jego komiks jest mocno autobiograficzny. „Inspirowałem się tasmańską sceną barową i noise’ową z połowy minionej dekady, gdzie każdy sprawiał wrażenie dwubiegunowego narcyza. Bardzo duży wpływ wywarły też chyba na mnie filmy Todda Solondza” – mówi. Autor nie ukrywa, że życie głównej bohaterki przypomina jego osobistą egzystencję. „Też całe dnie jem pizzę i piję dużo Red Bulla. Wszystkie dolegliwości, które dopadają Megg po jedzeniu złego żarcia, dopadły też mnie. Palę też dużo trawki i to pomaga mi pracować, dzięki temu rysuję po 14 godzin na dobę. Wyczuwam tu analogię: Megg i Mogg całymi dniami ćpają i nic nie robią. U mnie jest podobnie, tyle że dochodzi praca”.
Simon Hanselmann „Czary Zjary”
Tłumaczenie: Marceli Szpak
Wydawnictwo: Timof i cisi wspólnicy
Liczba stron: 360
Opis: Megg to współczesna Alicja z Krainy Czarów, Mogg to Kot z Cheshire, a Sowa to Królik z kapelusza… Dobra, tu miał być opis… ale nie znalazłoby się w nim miejsce na żadne cenzuralne słowo. Bierzesz tę książkę do ręki na własną odpowiedzialność! Uprzedzaliśmy! Można też napisać tak jak tłumacz: „Odbiłem sobie za lata hamowania Touretta przy tłumaczeniu YA i literatury cnotliwej, a to wszytko dzięki cudownie dołującej opowieści z życia 30+letniej czarownicy i jej przyjaciół – kota, amatora rimmingu z wykorzystaniem cynamonu; wilkołaka, który lubi sobie czasem potrzeć moszną o tarkę, lub zaczopować się zatyczką analną, żeby czas w pracy szybciej płynął, oraz Sowy, który ma różne przygody z dziewczynami (głównie nieszczęśliwe), oraz tyle chorób wenerycznych, ile jest w encyklopedii zdrowia. Cała czwórka żywi się głównie narkotykami, płata sobie psikusy, typu spontaniczny gwałt analny na koledze i są oczywiście wspaniali. Na trzystu sześćdziesięciu stronach nie raz zmuszą was do krzywienia się z odrazą, zastanowienia się po chuj ja to czytam, mogą się też pojawić odruchy wymiotne, ale lepszej stoner comedy komiks nie wydał i długo nie wyda”.
TweetKategoria: komiksy
