Luis Sepúlveda

data urodzenia: 4 października 1949
kraj: Chile
strona internetowa: (brak)

Biografia:

Chilijski pisarz i reżyser, aktywista polityczny oraz ekologiczny.

Urodził się w Ovalle (Prowincja Limarí). Po ukończeniu szkoły średniej w Santiago studiował realizację teatralną na National University w Chile.

Był aktywny politycznie, najpierw jako przywódca ruchu studenckiego, później w administracji prezydenta Salvadora Allende w departamencie ds. kultury był odpowiedzialny za wydawanie klasycznych dzieł w tanich, dostępnych dla ogółu edycjach.

Po zamachu stanu w Chile 1973 r., który doprowadził do władzy Generała Pinocheta Sepúlveda został skazany na dwa i pół roku więzienia. Udało mu się uzyskać warunkowe zwolnienie dzięki niemieckiemu oddziałowi Amnesty International, w następstwie czego mógł resztę kary odbyć w areszcie domowym.

Sepúlvedzie udało się uciec i przez ponad rok działa w podziemiu. Z pomocą przyjaciela, który był szefem Alliance française w Valparaíso założył grupę teatralną, która stała się pierwszym kulturalnym zrzeszeniem w ruchu oporu. W końcu jednak został aresztowany i otrzymał wyrok dożywocia (później zmniejszony do dwudziestu ośmiu lat), za zdradę i działalność wywrotową.

Niemieckie Amnesty International ponownie interweniowało w jego sprawie, dzięki czemu wyrok więzienia zamieniono na osiem lat emigracji. W 1977 roku opuścił Chile samolotem do Szwecji, gdzie miał uczyć literatury hiszpańskiej. Na pierwszym postoju w Buenos Aires uciekł i udało mu się przedostać do Urugwaju. Ponieważ sytuacja polityczna w Urugwaju i sąsiedniej Argentynie była podobna do panującej w Chile, Sepúlveda udał się do Sao Paulo w Brazylii, a następnie do Paragwaju. Z uwagi na panujący w Paragwaju reżim musiał wyjechać ponownie. Ostatecznie osiadł w Quito w Ekwadorze w gościnie u swojego przyjaciela Jorge Enrique Adouma. Tam reżyserował w teatrze Alliance Française. Wziął również udział w wyprawie UNESCO mającej na celu ocenę wpływu osadnictwa na Indian Shuar.

W 1979 brał udział w nikaraguańskiej rewolucji obalającej długoletnią dyktaturę Somozy. W następnej dekadzie współporacował z Greenpeace, m.in. pływał jako członek załogi na jednym z ich statków.

Jest autorem powieści, reportaży oraz utworów dla dzieci. Wydał m.in. dwa tomy autobiograficznej prozy („Podróż do świata na końcu świata” i „Express Patagonia”), dwie mikropowieści parodiujące klasyczne schematy czarnego kryminału („Dziennik sentymentalnego killera” oraz „Kajman”) a także zbiory opowiadań.

Wybrane książki:

2008 – Lampa Aladyna i inne opowiadania na przekór niepamięci
2002 – Hot line
1998 – Dziennik sentymentalnego killera; Kajman
1996 – Historia o mewie i kocie, który uczył ją latać: Dla dzieci od lat 8 do 88
1995 – Express Patagonia
1992 – O starym człowieku, co czytał romanse
1989 – Podróż do świata na końcu świata