J.R.R. Tolkien czyta po elficku „Namárië”
Na dwa lata przed ukazaniem się pierwszego tomu trylogii „Władca Pierścieni”, Tolkien zarejestrował na taśmie siebie samego recytującego po elficku wiersz „Namárië”, znany również jako „Lament Galadrieli”. Wiersz trafił do drugiej księgi „Drużyny Pierścienia” i jest najdłuższym w całej trylogii tekstem napisanym w quenyi – elfiej łacinie wymyślonej przez autora.
Tekst „Namárië” w quenyi brzmi następująco:
Ai! laurië lantar lassi súrinen,
Yéni únótimë ve rámar aldaron!
Yéni ve lintë yuldar avániermi
oromardi lisse-miruvóreva
Andúnë pella, Vardo tellumarnu
luini yassen tintilar i eleni
ómaryo airetári-lírinen.
Sí man i yulma nin enquantuva?
An sí Tintallë Varda Oiolossëove
fanyar máryat Elentári ortanë,
ar ilyë tier undulávë lumbulë
ar sindanóriello caita mornië
i falmalinnar imbë met,
ar hísiëuntúpa Calaciryo míri oialë.
Si vanwa ná, Rómello vanwa, Valimar!
Namárië! Nai hiruvalyë Valimar.
Nai elyë hiruva. Namárië!
Tekst „Namárië” („Żegnaj”) w przekładzie Marii Skibniewskiej1:
Hej! jak złoto lecą z wiatrem liście!
Nie zliczysz lat, jak na drzewie ptasich skrzydeł.
I jak słodki nektar białego miodu
w pałacach na zachodzie,
pod niebieskim stropem Vardy,
gdzie gwiazdy drżą na głos jej śpiewu,
przeczysty i królewski – tak płyną lata.
Któż dziś napełni mój puchar na nowo?
Bo dzisiaj Varda, Królowa Gwiazd,
która zapala nocą światła, podniosła z Wiecznie Białej Góry swe ręce na kształt chmur
i wszystkie ścieżki utonęły w cieniu,
z szarej ziemi wypełzły ciemności
i przesłoniły obszar mórz, który nas dzieli,
a mgła na zawsze już oprzędła klejnoty Kalakirii.
Stracony, stracony Valimar dla tych, co zostali na wschodzie.
Żegnaj! Może ty znajdziesz Valimar.
Może ty go właśnie znajdziesz. Żegnaj!
1J. R. R. Tolkien, „Władca Pierścieni: Wyprawa” (1961), wyd. Czytelnik
TweetKategoria: video
