Teczka pełna suspensu
Tom Taylor, Colin Wilson „Teczka”, Wyd. Wydawnictwo Komiksowe
Ocena: 7 / 10
OK, a zatem tuż obok stoi teczka. Stoi i już. Ktoś ją zostawił. Ale kto? Dlaczego? A co jeśli…? Tyle pytań z powodu jednej teczki. No i co z tym fantem zrobić?
Komiks na jedenastu stronach. Mniej więcej tyle samo minut trwa sztuka, na której został oparty. „Teczka” jest bowiem kameralnym dramatem z udziałem dwóch postaci oczekujących na kolejowym peronie. Chris, facet w prochowcu, z niepokojem czeka na pociąg, Sam, dziewczyna czytająca gazetę, na wszystko ma wytłumaczenie. Żadne z nich nie wie jednak, dlaczego nieopodal stoi teczka. Bez teczki jednak nie mielibyśmy historii.
Australijski autor Tom Taylor zdążył odnieść ze swym dramatem niejeden sukces, nim zaproponował nowozelandzkiemu artyście Colinowi Wilsonowi zilustrowanie komiksowej jego wersji. Wilson, znany w Polsce głównie z pracy nad opowieściami z uniwersum Star Wars, zajął się „Teczką” właśnie w przerwie między realizacją gwiezdnowojennych zleceń. Efekt ich wspólnych wysiłków dowodzi zaś, że teatralny idiom można z powodzeniem przełożyć na slang komiksu.
Tylko dwoje postaci, ale niezliczona ilość myśli, jakie krążą po głowach zaaferowanych teczką. Teczką, która w całej opowieści spełnia rolę hitchcockowskiego MacGuffina. Bohaterowie się namyślają, wymieniają uwagi, rozważają różne możliwości. Czas ucieka, teczka stoi jak stała, a pociąg jak zwykle się spóźnia. Pewnie gdyby zaalarmować odpowiednie służby, na miejscu zaraz zjawiłaby się cała dywizja antyterrorystów. Ale wtedy to już nie byłby dramat kameralny.
Scenariusz Taylora może być modelowym przykładem rozegrania suspensu w krótkiej i skromnej formie, podczas gdy ilustracje Wilsona odpowiadają mu prostotą, kojarzącą się z estetyką lat 80., ale podrasowaną mangową niemal dbałością o szczegóły (charakterystyczne ledwo zarysowane cienie) i perspektywę. Nie wiem jak wypada w porównaniu z pierwowzorem (tak w druku, jak i na scenie), ale całkiem niegłupi to komiks. No i służy wyjaśnieniem, dlaczego pociągi zawsze się spóźniają.
Sebastian Rerak
TweetKategoria: recenzje
