Dwie niewydane dotąd nowele Jacka Kerouaca pisane po francusku trafią do księgarń w 2016 roku
Zanim Jack Kerouac, autor słynnej powieści „W drodze” zwany Królem Beatników, nauczył się mówić i pisać po angielsku, posługiwał się wyłącznie francuskim. Jego dwie wczesne nowele napisane w tym języku są właśnie tłumaczone i przygotowywane do publikacji.
Odnalezione na przełomie 2007 i 2008 roku teksty Kerouaca zostały napisane w języku francuskim na początku lat 50. ubiegłego wieku. „La nuit est ma femme” (z fr. „Noc jest moją kobietą”) powstało w lutym i marcu 1951 roku. Zajmuje 56 stron i charakteryzuje się zabawą językiem, przekształcaniem niektórych słów, by uzyskać efekt muzycznego rytmu. Z kolei „Sur le chemin” Kerouac napisał w grudniu 1952 roku w Meksyku. Tytuł można przetłumaczyć na „W drodze”, jednak nie jest to wczesna wersja słynnej powieści, którą świat poznał kilka lat później. Utwór ten napisany jest w stylu charakterystycznym dla Kerouaca, sposób narracji oddaje język mówiony. Jest to historia grupy ludzi mających spotkać się w Nowym Jorku. 13-letni Ti-Jean (alter ego Jacka Kerouaca) i Leo (prawdziwe imię ojca Kerouaca) wraz z grupą przyjaciół podążają na spotkanie z Bostonu. Drugi samochód podąża z Denver. Spotkać mają się w obskurnym barze w Chinatown.
Gazeta „Toronto Star” zastanawia się, cóż powiedzą nam te wczesne teksty o jednym z najważniejszych amerykańskich pisarzy XX wieku. John Sampas, szwagier Kerouaca sprawujący opiekę nad jego literackim dorobkiem, powiedział, że publikacja nastąpi prawdopodobnie w 2016 roku. Nowele mają ukazać się w dwóch wydaniach: pierwsze po francusku (nad nim pracuje quebecki wydawca), drugie po angielsku (tym zajmie się Library of America).
Gabriel Antcil, pisarz i dziennikarz z Montrealu podkreślił, że nie są to teksty na miarę „W drodze”, ale z pewnością dostarczą wielu informacji na temat przemyśleń Kerouaca oraz rzucą kolejne światło na jego quebeckie korzenie. „Myślę, że jeśli naprawdę chcemy zrozumieć Kerouaca i jego pisarstwo, musimy zrozumieć jego pisarstwo w języku francuskim” ? powiedział Antcil.
Antcil od lat zajmuje się badaniem korzeni Jacka Kerouaca, również migracją mieszkańców kanadyjskiego Québec do Nowej Anglii, która miała miejsce od połowy XIX w. do początków XX w. i w której brali też udział przodkowie Kerouaca. Prowadzi nawet na ten temat program w kanadyjskim radio. W biografiach Kerouaca niewiele znajdziemy o jego francuskich korzeniach. Krążyły legendy o tym, jakoby Jack miał być potomkiem szlacheckiego rodu z Brytanii, a jego przodek baron miał opuścić Francję w XVIII wieku, by osiedlić się w koloniach. Według najnowszych badań pierwszym Kerouakiem, który przybył na tereny dzisiejszego Québecu był notariusz, który został wygnany z Francji przez swa rodzinę za kradzież i gwałt. Najważniejszym przodkiem Kerouaca w Québecu był Rene Levesque, daleki kuzyn matki Kerouaca, Gabrielle Levesque, założyciel Partii Quebecois, ikona walki o suwerenność regionu i były premier.
Jack Kerouac mówił i pisał w joual, socjolekcie charakterystycznym dla robotniczych warstw Québecu, różniącym się od francuskiego m.in. dużą ilością anglicyzmów. Języka angielskiego zaczął się uczyć dopiero w wieku 6 lat i nawet jeszcze podczas studiów miał z nim problemy. Swojej dziewczynie Joyce Johnson zwierzył się kiedyś, że gdy pisze, to często zaczyna od myślenia po francusku, które dopiero potem przekłada sobie na angielski. „Jestem Qebekczykiem włożonym w świat Nowej Anglii. Kiedy jestem zły, często przeklinam po francusku. Kiedy śnię, często śnię po francusku. Kiedy płaczę, zawsze płaczę po francusku” ? miał kiedyś powiedzieć według relacji Antcila. Joual Kerouaca przypominał raczej mowę prostego rolnika niż wielkiego pisarza. Stąd m.in. francuskie teksty nie przyniosły mu popularności w świecie francuskiej literatury. Do napięcia stosunków na linii Kerouac-Québec doszło w 1967 roku, kiedy to pisarz wyszedł ze studia telewizyjnego, ponieważ publiczność w dziwnych momentach się śmiała. Kerouac uznał, że ludzie śmieją się z jego francuskiego, na dodatek w niewłaściwych momentach, na przykład, gdy mówił o śmierci dwójki swojego rodzeństwa. Antcil rozmawiał z ludźmi, którzy byli w studio tamtego wieczoru, i ci z kolei twierdzili, że śmiali się razem z Kerouakiem, a nie z niego.
[aw]
źródło: Toronto Star, Encyclopédie du patrimoine culturel de l’Amérique français, Le Devoir
fot. Allen Ginsberg / Thomas Fisher Rare Book Library
Kategoria: newsy
