Stieg Larsson

data urodzenia: 15 sierpnia 1954
data śmierci: 9 listopada 2004
kraj: Szwecja
strona internetowa: http://www.stieglarsson.se/

Biografia:

Wychował się na północy Szwecji w niezamożnej rodzinie o dość niskim statusie społecznym. Z domu wyniósł nieufność do władzy i lewicowe poglądy.

Jeszcze przed pełnoletnością wyprowadził się od rodziców i zamieszkał w wynajętym pokoju, w którym nocami wymyślał i pisał opowiadania science fiction. Najbardziej jednak pochłaniała go w tym czasie polityka. Działał w różnych organizacjach i partiach lewicowych. Na jednym z posiedzeń FNL (organizacji antyamerykańskiej) poznał Evę Gabrielsson ? partnerkę na resztę życia.

Początki dorosłego życia Larssona były trudne. Nie dostał się na wymarzone dziennikarstwo i po odbyciu obowiązkowej służby wojskowej został urzędnikiem pocztowym. Wraz z tymi niepowodzeniami radykalizacji uległy poglądy Larssona, a w jego poczynania zakradła się desperacja. W roku 1977 wyjechał do Erytrei w Afryce, żeby szkolić tam marksistowskich partyzantów. Świadomy ogromnego ryzyka tej wyprawy, spisał testament, w którym cały swój majątek przekazał na rzecz Komunistycznej Ligi Robotniczej. Na szczęście (dla przyszłych czytelników) rozchorował się i szybko wrócił do Szwecji.

Jeszcze w tym samym roku największa szwedzka agencja informacyjna Tidningarnas Telegrambyra zatrudniła go jako grafika, zapewniając stabilizację zawodową i niezłe dochody przez następne 22 lata. To było jednak za mało dla obdarzonego dużym temperamentem politycznym i wrażliwego społecznie Larssona. Zaczął niewinnie ? od gromadzenia informacji na temat neofaszystów, ale już od 1983 roku publikował korespondencje w prestiżowym czasopiśmie brytyjskich antyfaszystów – „Searchlight”, zaś w 1990 podjął współpracę z Anną-Leną Lodenius, co po roku zaowocowało wydaniem „Extremhorgen” ? nietypowej książki ? spisu szwedzkich neofaszystów. W odwecie pismo „Sztorm” ujawniło adresy Larssona i Lodenius. Wokół tej sprawy narastał szum medialny. W efekcie Larsson stał się w Szwecji znaną postacią.

W roku 1995 wspólne z przyjaciółmi powołał do życia miesięcznik „Expo”, do którego zadań należała m.in. walka z narastającą falą rasizmu i ekstremizmu. Wkrótce „Expo” i sam Larsson stali się obiektem bezpardonowych ataków. Któregoś dnia przed budynkiem redakcji pojawili się skinheadzi uzbrojeni w kije baseballowe z zamiarem pobicia Larssona, który zdołał wymknąć się tylnym wyjściem. Poczucie ciągłego zagrożenia nigdy go już nie opuściło. Stał się mistrzem kamuflażu, zacierania za sobą śladów i utrudniania obserwacji. Opublikował nawet na ten temat broszurę „Przeżyć deadline. Podręcznik dla zagrożonych dziennikarzy”.

Trylogię Millennium pisał jak szalony po kilkanaście godzin dziennie, wypijał przy tym kilkanaście filiżanek kawy i wypalał 3 paczki papierosów, prawie nie spał. Do tak wytężonej pracy motywowała go świadomość, że tworzy dzieło swojego życia.

Za ten tytaniczny trud zapłacił najwyższą cenę – zmarł na skutek rozległego zawału serca, nie doczekawszy pierwszego wydania „Mężczyzn, którzy nienawidzą kobiet”.

Książki:

2007 – Zamek z piasku, który runął
2006 – Dziewczyna, która igrała z ogniem
2005 – Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet