Stefan Grabiński

data urodzenia: 26 lutego 1887
data śmierci: 12 listopada 1936
kraj: Polska
strona internetowa: (brak)

Biografia:

Klasyk polskiej literatury grozy, określany mianem „polskiego Poe” lub „polskiego Lovecrafta”. Urodził się w inteligenckiej rodzinie galicyjskiej. Jego ojciec Dionizy był naczelnikiem sądu, matka Eugenia – nauczycielką muzyki. Po śmierci ojca rodzina przeniosła się do Lwowa, gdzie młody Grabiński ukończył liceum bermardynów (1905 rok) i studia na wydziale filologicznym Uniwersytetu Lwowskiego (1910).

Jeszcze w okresie studenckim ujawniła się u Grabińskiego dziedziczna gruźlica.

Zadebiutował w 1909 roku zbiorem opowiadań „Z wyjątków. W pomrokach wiary” wydanym pod pseudonimem Stefan Żalny. Ksiązka nie spotkała się z uznaniem krytyki i czytelników. Od roku 1911 rozpoczął pracę jako polonista w lwowskich gimnazjach. W latach 1914-1915 przebywał w Austrii, po powrocie do kraju został nauczycielem w Przemyślu.

Twórczość Grabińskiego dostrzeżono dzięki następnemu tomowi opowiadań – „Na wzgórzu róż” (1918). Sławę przyniósł mu jednak dopiero „Demon ruchu” z 1919 roku, cykl nowel grozy osnutych wokół motywu pociągu i stacji kolejowej. Zachęcony sukcesem, w krótkim czasie opublikował kolejne zbiory nowel, z których część stanowiły zamknięte cykle tematyczne, niektóre były także publikowane w ówczesnej prasie popularnej i literackiej.

Grabiński napisał również kilka powieści (m.in. „Cień Bafometa” czy „Klasztor i morze”) ale pozostawały one raczej niedostrzeżone lub wręcz krytykowane przez współczesnych mu znawców literatury.

Poza okresem krótkotrwałej popularności, jaką udało mu się zdobyć dzięki „Demonowi ruchu”, Grabiński przez całe życie pozostawał twórcą niedocenianym.

Niewiele wiadomo o jego życiu prywatnym. Był samotnikiem, który pilnie strzegł sekretów. Wiadomo, że ożenił się w 1917 roku, ale żona wraz z dwoma córkami odeszła od niego cztery lata później.

Przeniesiony na emeryturę z powodu zaawansowanej gruźlicy, w 1931 r. zamieszkał w Brzuchowicach, małym kurorcie niedaleko Lwowa. Od tego czasu popadał w coraz większą nędzę i zapomnienie. Zmarł jesienią 1936 roku, bedąc w skrajnym ubóstwie, opuszczony przez niemal wszystkich znajomych.

Książki:

2011 – Demon ruchu i inne opowiadania
1980 – Dzieła wybrane
1936 – Wyspa Itongo
1930 – Namiętność
1928 – Klasztor i morze
1926 – Cień Bafometa
1924 – Salamandra
1922 – Księga ognia
1922 – Niesamowita opowieść
1921 – Willa nad morzem (Ciemne siły)
1920 – Szalony pątnik
1919 – Demon ruchu
1918 – Na wzgórzu róż
1909 – Z wyjątków. W pomrokach wiary