Paweł Huelle

data urodzenia: 10 września 1957
kraj: Polska
strona internetowa: (brak)

Biografia:

Prozaik, poeta, dramaturg, scenarzysta, krytyk literacki, dziennikarz.

Nazwisko odziedziczył po austriackich przodkach ze strony ojca, którzy w okresie zaborów (XVIII w.) osiedlili się w Galicji Wschodniej, gdzie z czasem ulegli polonizacji. Gdańska część historii jego rodziny rozpoczęła się w 1946 roku, gdy do grodu nad Motławą przenieśli się rodzice pisarza. Tam też urodził się i dorastał Paweł Huelle.

Już w czasie studiów (ukończył filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim) przyłączył się do opozycji: działał w Studenckim Komitecie Solidarności, drukował na powielaczu tzw. bibułę.

W latach osiemdziesiątych poparł ruch „Solidarności”. Rozwoził ulotki Komitetu Strajkowego po mieście, czym zyskał przydomek „rowerowego kuriera”. Dużo ważniejszy był jego udział w redagowaniu „Tygodnika Biura Informacji Prasowej NSZZ Solidarność”. Publikował również teksty poza oficjalnym obiegiem. W latach 1983?1986 był nauczycielem języka polskiego, następnie podjął pracę w wydawnictwie Almapres. Znajdziemy go także wśród inicjatorów i członków zespołu redakcyjnego (lata 1986?1988) nietypowego, bo prezentowanego w formie spektakli, miesięcznika literackiego „Punkty mówione”. Od 1987 wykładał historię filozofii w Akademii Medycznej w Gdańsku. Na początku lat 90-tych prowadził w Ośrodku Gdańskim Telewizji Polskiej stały cykl programów poświęcony książkom, a w latach 1994-99 piastował funkcję dyrektora tego ośrodka.

Swoją karierę poświęcił jednak przede wszystkim literaturze. Pierwsze jego opowiadania i wiersze oraz krytyki literackie drukował od 1983 miesięcznik „Twórczość”, ukazywały się też w gdańskim dwutygodniku katolickim „Gwiazda Morza” i w „Tygodniku Kulturalnym”.

Ale na prawdziwy, spektakularny sukces musiał czekać do roku 1987, kiedy to ukazała się jego debiutancka powieść „Weiser Dawidek”. Książka zdobyła wiele pozytywnych ocen i uznanie większości krytyków. Powszechne stało się przekonanie, że to najlepsza książka lat osiemdziesiątych, Huelle zaś od razu znalazł poczesne miejsce w szeregu najwybitniejszych polskich pisarzy współczesnych. „Weiser Dawidek”, obsypany komplementami i nagrodami, wielokrotnie wznawiany, został przetłumaczony na wiele języków, doczekał się również ekranizacji.

Kolejne książki, zwłaszcza najgłośniejsze z nich: „Mercedes-Benz”, „Opowiadania na czas przeprowadzki”, „Pierwsza miłość i inne opowiadania” i „Ostatnia Wieczerza”, mimo pochlebnych recenzji i wielu znaczących nagród, nie powtórzyły sukcesu na miarę „Weisera Dawidka”.

Oprócz poezji, powieści i opowiadań na dorobek pisarski Huellego składa się wiele form literackich: słuchowiska radiowe, sztuki teatralne i scenariusze filmowe, a jego teksty literackie były wielokrotnie adaptowane przez radio i telewizję.

Huelle zaznaczył swoją obecność również w publicystyce dziennikarskiej. Pisał felietony do „Gazety Wyborczej”, zamieszczał artykuły w „Rzeczpospolitej”, „Pulsie” i „Gazecie Morskiej”.

Obecnie jest redaktorem naczelnym kwartalnika literacko-artystycznego „Bliza”, kierownikiem literackim Teatru Miejskiego w Gdyni i wykładowcą w Gdyńskiej Szkole Filmowej.

Dwukrotnie żonaty. Z pierwszego związku (z Anną) ma syna ? Juliusza. Obecna żona – Ida Łotocka-Huelle – jest malarką.

Zdobyte nagrody: Nagroda Młodych przyznana przez Literaturę za „Weisera Dawidka” (1987), Nagroda Fundacji Kościelskich za „Weisera Dawidka” (1988), niemiecka nagroda literacka im. Andreasa Gryphiusa za „Opowiadania na czas przeprowadzki” (1992), nagroda Polskiego PEN Clubu za twórczość poetycką, prozatorską i eseistyczną (1994), nagroda Fundacji Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Yorku w dziedzinie literatury (1996), Paszport Polityki za powieść „Mercedes-Benz” (2001), laureat (wspólnie z Hansem Joachimem Schädlichem) Nagrody Miast Partnerskich im. Samuela Bogumiła Lindego (2005), nagroda Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki za powieść „Ostatnia Wieczerza” (2008), nagroda Prezydenta Miasta Gdańska – Neptun (2010).

Książki:

2008 – Opowieści chłodnego morza
2007 – Ostatnia Wieczerza
2004 – Castrop
2002 – Byłem samotny i szczęśliwy
2001 – Mercedes-Benz. Z listów do Hrabala
1999 – Inne historie
1996 – Pierwsza miłość i inne opowiadania
1994 – Wiersze
1991 – Opowiadania na czas przeprowadzki
1987 – Weiser Dawidek