Alan Moore

data urodzenia: 18 listopada 1953
kraj: Anglia
strona internetowa: (brak)

Biografia:

Jeden z najwybitniejszych scenarzystów komiksowych. Urodził się w Szpitalu św. Edmonda w Northampton (Anglia) w rodzinie robotniczej. Jego ojciec był pracownikiem pobliskiego browaru, matka – drukarzem. Moore dorastał w ubogiej części Northampton znanej jako The Boroughs. Od piątego roku życia czytał mnóstwo książek z miejscowej biblioteki. Kiedy poszedł do szkoły zaczął również interesować się komiksami, głównie brytyjskimi stripami, ale później również importowanymi amerykańskimi tytułami, jak „Flash”, „Detective Comics” czy „Fantastyczna Czwórka”. Kiedy poszedł do Northampton Grammar School po raz pierwszy zetknął się z uczniami, którzy pochodzili z klasy średniej i byli lepiej wykształceni. Dla Moore’a to był szok, gdyż poprzednią szkołę kończył jako jeden z najlepszych uczniów, tym razem szybko stał się jednym z najgorszych. Z miejsca przestał lubić szkołę.

Pod koniec lat 60. zaczął publikować swoje wiersze i eseje w fanzinach, w końcu założył własnego fanzina pod nazwą „Embryo”. To dzięki niemu nawiązał kontakt z grupą znaną jako Arts Lab (Laboratorium Sztuki), wnieśli oni znaczący wkład do magazynu. Niedługo potem Moore zaczął handlować w szkole LSD, za co został wydalony w 1970 roku. Dyrektor szkoły skontaktował się z innymi placówkami i ostrzegł, aby nie przyjmowali go, gdyż stanowi moralne zagrożenie dla reszty uczniów.

Przez jakiś czas mieszkał u rodziców, jednak dzięki pracy w garbiarni oraz przy sprzątaniu toalet przeniósł się wraz ze swoją dziewczyną do wynajmowanej kawalerki. Wkrótce potem para wzięła ślub i przeniosła się na nowe osiedle. Moore pracował w biurze u podwykonawcy miejscowej firmy gazowniczej, chciał jednak zarabiać na życie robiąc coś bardziej artystycznego.

Porzucił pracę biurową i zaczął tworzyć własne komiksy (zarówno pisać jak i rysować). Jego pierwszym płatnym zleceniem było wykonanie kilku rysunków dla muzycznego czasopisma „NME”. Niedługo potem na łamach innego muzycznego periodyku „Sounds” udało mu się opublikować serię o prywatnym detektywie. Komiks ukazał się pod pseudonimem Curt Vile (co było kalamburem od imienia i nazwiska Kurta Weilla), przynosząc Moore’owi dochód 35 funtów tygodniowo. Z racji tego, że jemu i Phyllis urodziła się córka Leah, dla uzupełnienia dochodów zaczął pobierać zasiłek dla bezrobotnych.

W 1979 zaczął robić nowy komiks „Maxwell the Magic Cat” dla gazety „Northants Post”. Komiks ukazywał się pod pseudonimem Jill de Ray. Była to gra słów od średniowiecznego mordercy dzieci Gillesa de Raisa. Jak wyznał w jednym z wywiadów mógłby go robić w nieskończoność, zakończył jednak współpracę po tym jak na łamach gazety ukazał się nieprzychylny artykuł o roli homoseksualistów w społeczeństwie.

Postanowił bardziej skupić się na pisaniu scenariuszy komiksowych, gdyż zdał sobie sprawę, że nigdy nie będzie rysował na tyle dobrze i szybko, żeby zarobić na przyzwoite utrzymanie. Aby dowiedzieć się więcej o tym jak powinno się pisać profesjonalne scenariusze komiksowe, poprosił o pomoc swojego długoletniego przyjaciela, Steve’a Moore (zbieżność nazwisk przypadkowa). Zainteresowany pisaniem dla jednego z najsłynniejszych brytyjskich czasopism komiksowych („2000AD”) wysłał do nich swój scenariusz do ukazującej się na łamach gazety serii Sędzia Dredd. Redaktor „2000AD”, Alan Grant, nie potrzebował nowej osoby do pisania przy tej serii, zauważył jednak potencjał u Alana Moore’a dlatego zaproponował mu współpracę przy mającej powstać mini-serii „Future Shocks”. Pierwsze scenariusze, jakie napisał, zostały odrzucone. W końcu jednak udało mu się stworzyć skrypt, który spodobał się Grantowi. W międzyczasie Moore pisał także krótki cztero- i pięciostronicowe historie dla „Doctor Who Weekly”. Z perspektywy czasu – jak stwierdził w jednym z wywiadów z Billem Bakerem – stwierdził, że była to dla niego najlepsza możliwa edukacja.

Od 1980 do 1984 pracował jako wolny strzelec dla wielu brytyjskich wydawców, m.in. dla lokalnego oddziału Marvela i nowopowstałego magazynu Warrior. To właśnie w tym ostatnim zaczął ukazywać się w odcinkach stworzony razem z Davidem Lloydem komiks „V jak Vendetta” (dokończony został dopiero w 1989). Komiksy Moore’a należały do jednych z najpopularniejszych historii ukazujących się na łamach brytyjskiej prasy komiksowej. Jednak niepokoił go brak jakichkolwiek praw autorskich dla twórców.

Na twórczość Moore zwrócił w końcu uwagę Len Wein z amerykańskiego wydawnictwa DC Comics. Zatrudnił go w 1983 roku do pisania przy schematycznej i słabo sprzedającej się serii „Saga o potworze z bagien”. Moore wraz z rysownikami dokonał dekonstrukcji komiksu czyniąc z niego serię eksperymentalnych formalnie epizodów łączących problemy społeczne i związane z ochroną środowiska z elementami horroru i fantasy. W serii tej pojawił się po raz pierwszy John Constantine, pochodzący z angielskiej klasy robotniczej magik, wizualnie podobny do Stinga, który później stał się bohaterem osobnej serii Hellblazer, najdłużej nieprzerwanie publikowanego komiksu z wydawnictwa Vertigo DC. Moore pisał „Potwora z bagien” przez mniej więcej trzy lata. Seria odniosła sukces zarówno pod względem artystycznym jak i komercyjnym, co zachęciło DC Comics do zatrudnienia większej liczby brytyjskich artystów, a szczególnie pisarzy, takich jak Grant Morrison, Jamie Delano czy Neil Gaiman.

Moore zaczął produkować dla DC kolejne serie. Stworzył również jedną historię o Supermanie wraz z rysownikiem Davem Gibbonsem. Dwójka ta w 1986 rozpoczęła publikację serii „Strażnicy”, która miała zmienić oblicze komiksu. Wraz z „Powrotem Mrocznego Rycerza” Franka Millera czy „Mausem” Arta Spiegelmana „Strażnicy” stali się kamieniem milowym w historii komiksu, otwierając drogę dla publikacji przeznaczonych dla dojrzalszych czytelników. Moore stał się gwiazdą komiksu. Dochodziło do sytuacji, że łowcy autografów chodzili za nim nawet do toalety podczas konwentów komiksowych. Spowodowało to, że wycofał się z uczestnictwa w fandomie.

W 1988 ukazało się kolejne dzieło Moore, narysowany przez Briana Bollanda komiks „Batman: Zabójczy żart”. Obok „Batman: Rok pierwszy” Franka Millera stał się on kanoniczny dla całej serii przygód o Batmanie. Odwoływali się do niego również późniejsi twórcy przygód Człowieka-Nietoperza.

Relacje Moore’a z DC Comics stopniowo ulegały pogorszeniu. Kością niezgody była kwestia praw autorskich i śmiesznie niskich honorariów wypłacanych autorom przy jednocześnie ogromnych zyskach wydawnictwa. Według niektórych doniesień, Moore i Gibbons zdobyli tylko 2 procent zysków uzyskanych przez DC ze „Strażników”. Po ukończeniu „V jak Vendetta”, które zaczęło już się ukazywać Moore przestał współpracować z DC.

Moore wraz z żoną i ich wspólną kochanką Deborah Delano założyli własną firmę wydawniczą, którą nazwali Mad Love. Dzieła, które ?publikował pod nazwą tej oficyny odchodziły od science fiction i historii superbohaterskich. Moore skupił się na realizmie, zwykłych ludziach i kwestiach politycznych.

W międzyczasie Moore rozpoczął również współpracę z Taboo. To właśnie w tej antologii ukazywało się w odcinkach kolejne wielkie dzieło Moore’a, opowiadające o Kubie Rozpruwaczu „Prosto z piekła”. Komiks rysowany w odcinkach przez Eddiego Campbella ukazywał się przez dziesięć lat, przeżywając zarówno Taboo jak i dwóch kolejnych wydawców.

Druga seria, która zaczęła ukazywać się w Taboo to „Zagubione dziewczęta”, kontrowersyjna opowieść, którą sam Moore określił jako inteligentną pornografię. Ilustracje do komiksu stworzyła Melinda Gebbie. Niedługo potem para zaczęła się spotykać. Komiks, podobnie jak „Prosto z piekła”, przeżył Taboo. Kilka kolejnych części ukazywało się nieregularnie, aż wreszcie został ukończony w 2009 roku.

W 1993 Moore połączył siły z nowopowstałym, niezależnym wydawnictwem amerykańskim Image Comics. Napisał scenariusze do kilku zeszytów Spawna, po czym zabrał się za własne serie oraz kontynuacje czyichś projektów. Ten okres działalności Moore można uznać za najmniej ciekawy. Żaden z komiksów pisanych dla Image nie osiągnął statusu arcydzieł.

Współpracownim Moore’a z Image Comis zaoferował mu w 1999 założenie własnego imprintu pod logiem skrzydłami jego firmy WildStorm Productions. Moore zgodził się i wymyślił dla swojego przedsięwzięcia nazwę America’s Best Comics. W imprincie tym zaczęły ukazywać się tylko komiksy, do których autor „Strażników” pisał scenariusze. Niestety Lee szybko sprzedał swoje wydawnictwo DC Comics a wraz z nim imprint America’s Best Comics, w ten sposób Moore ponownie trafił pod skrzydła wydawnictwa, z którym już więcej nie chciał mieć do czynienia.

Pod szyldem America’s Best Comics ukazały się m.in. tak znane tytuły jak „Liga Niezwykłych Dżentelmenów”, „Top 10”, „Tom Strong” czy „Promethea”. Jak można było przypuszczać współpraca z DC – pomimo wcześniejszych zapewnień o całkowitej wolności artystycznej dla Moore’a – przestała się układać. W piątym zeszycie „Ligi Niezwykłych Dżentelmenów” pojawiła się w treści autentyczna stara reklama konkurencyjnego wydawnictwa Marvel, co spowodowało, że DC zniszczyło cały nakład i wydrukowało ponownie ze zmienioną nazwą na jednym z rysunków. Wydawnictwo podejmowało później również wiele innych kroków, które uświadomiło Moore’owi, że współpraca z gigantem i ludźmi odpowiedzialnymi tam za sprawy biznesowe jest dla niezależnego artysty okropnym ciężarem. Zdecydował nie tylko zakończyć współpracę z DC Comics ale w ogóle zmniejszyć swoją aktywność na polu mainstreamowego komiksu.

Jedyny tytuł z czasów America’s Best Comics jaki Mooore kontynuuje to „Liga Niezwykłych Dżentelmenów”. Podseria zatytułowana „Stulecie” ukazuje się nakładem niezależnego wydawnictwa Top Shelf. Trzecia, ostatnia część, planowana jest na 2012 rok.

Obecnie Moore pracuje nad swoją drugą powieścią, zatytułowaną roboczo „Jerusalem”.

Prywatnie praktykuje magię ceremonialną. Ożenił się po raz drugi, jego wybranką została wieloletnia partnerka Melinda Gebbie.

Wybrane komiksy:

2011 – Liga Niezwykłych Dżentelmenów: Stulecie 1969
2009 – Liga Niezwykłych Dżentelmenów: Stulecie 1910
2007 – Liga Niezwykłych Dżentelmenów: Black Dossier
2006 – Zagubione dziewczęta
2003 – Liga Niezwykłych Dżentelmenów tom 2
2000 – Liga Niezwykłych Dżentelmenów tom 1
1996 – Prosto z piekła
1990 – Saga o potworze z bagien: Miłość i śmierć
1988 – Batman: Zabójczy żart
1987 – Strażnicy
1987 – Saga o potworze z bagien
1986 – Superman: Whatever Happened to the Man of Tomorrow?
1985 – V jak Vendetta